Dayanacağımız yeri yaxşı bilməliyik

Mömin insanın ayıq-sayıq olması, şeytanın səflərində yer almamaq üçün bəsirətli hərəkət etməsi labütdür . Zalimlərin yanında dayanmaq bir yana dursun, ürəkdən onlara azca meyletmək belə böyük bir əzab səbəbidir.

İnsan, öz seçimlərinin nəticəsi olaraq dəyərinə dəyər Qatar, ya da var olan dəyərini də itirər. Məsələn danışarkən seçilən sözlər necə əhəmiyyətlidirsə, nə danışılacaq, harada danışılacaq və necə danışılacaq bunların hər biri ayrı-ayrı əhəmiyyətə malikdir. Gözün istifadəsi, əlin istifadəsi, ağılın, fikrin və könlün istifadəsində də həmişə bu seçimlər, şəxsiyyətin keyfiyyətini təyin edən ünsürlərdir. İnsanın dayandığı və göründüyü yerin nə dərəcədə məqsədəuyğun olduğunu araşdırması zəruridir. Durduğun yer məscid belə olsa, hər məscidin məscid olabilməyəcəyinin fərqində olmaq lazımdır.

Mədinədə Həzrəc qəbiləsindən Əbu Amir ər-Rahib adında biri var idi. Cahiliyyə dövründə xristian olmuş, əhli-kitabın elmini oxumuş, Həzrəc qəbiləsinin içində böyük bir mövqe tutmuşdur. Rəsulüllah (səv) Mədinəyə hicrət edib Müsəlmanlar onun ətrafında toplandığı, Allah Təala da Bədir günü onları müzəffər etdiyi vaxt Əbu Amir düşmənçiliyini aşkara vuraraq İslama qarşı cəbhə aldı. Mədinədən çıxıb Məkkəli müşriklərin yanına qaçdı. Onları Peyğəmbərimizə qarşı döyüşə təşviq etdi. Uhud hərbi sonrasında Allah Rəsulunun (səv) vəziyyətinin davamlı bir yüksəliş içində olduğunu görüncə Əbu Amir, Rəsulüllah (səv) qarşı kömək istəmək üzrə Rum kralı Heraklın yanına getdi. Kral onu yanında qonaq etdi, müxtəlif ikramlar və vəədlər verdi.

Bu vəədlər üzərinə Əbu Amir Mədinədə ənsar arasında nifaq və şəkk içində olan bir qrupa məktub göndərərək Heraklın vədlərini bir bir saydı. Yaxın zamanda bir ordu ilə birlikdə gələcəyini xəbər verdi. Beləcə Rəsulüllah (səv) ilə savaşacağını, onu məğlub edəcəyini və onu olduğu vəziyyətdən döndərəcəyini bildirmişdir. Məktublarını çatdırmaq üzrə göndərəcəyi kəslərin sığınabilməsi üçün bir yer təmin etmələrini də əmr etdi. Bu yer eyni zamanda özü gəldiyində də onun üçün bir müşahidə yeri olacaqdı. Bu xəbər üzərinə Mədinədəki münafiqlər Kuba Məscidi yaxınlığında bir məscid inşa etməyə başladılar. Peyğəmbərimiz (səv) Təbuk səfərinə çıxmadan əvvəl məscidin inşasınıı bitirdilər. Məscidin Müsəlmanlar nəzdində məqbul olması üçün peyğəmbər Əfəndimizin gəlib məscidlərində namaz qılmasını istədilər. Bu məscidi yalnız içlərindəki zəiflərin və xəstələrin soyuq və yağışlı gecələrdə namaz qılmaları üçün tikdiklərini söylədilər. Allah Təala Peyğəmbərini orada namaz qılmaqdan qorudu. “İndi biz səfərə çıxmaq üzrəyik. Allah diləsə döndüyümüzdə namaz qılarıq “dedi. Peyğəmbərimiz (səv) Təbukdan Mədinəyə dönmək üzrə yola çıxdığında, Məscidi Dırara bir günlük və ya daha az bir məsafə qalmışdı ki, Cəbrayıl (əs) gələrək bu məscidi bina edənlərin, bununla, ilk gündən təqva üzərində qurulmuş olan Kuba məscidindəki möminlər camaatını bölmə və küfr məqsədi daşıdıqlarını xəbər vermişdir. Hətta o məsciddə namaz qılınmaması üçün bu ayələr nazil oldu:

” (Müsəlmanlara) zərər vurmaq, küfr etmək, möminlərin arasına təfriqə salmaq məqsədilə, əvvəlcədən Allaha və Onun Elçisinə qarşı müharibə edən kimsəni gözləmək üçün məscid tikənlər, əlbəttə: “Biz yaxşılıqdan başqa bir şey istəmədik”(– deyə) and içəcəklər. Allah şahiddir ki, onlar yalançıdırlar. Heç vaxt orada namaz qılma. İlk gündən təqva üzərində qurulmuş məscid, əlbəttə, içində namaz qılmağın üçün daha layiqdir. Orada pak olmağı sevən kişilər vardır. Allah da pak olanları sevir. “(Tövbə Surəsi, 107-108)

Bu ayələrin nüzulundan sonra Peyğəmbərimiz (səv) də daha Mədinəyə gəlmədən bir neçə adam göndərərək Dırar Məscidini uçurdu. (Bk. Taberi, XI, 33-35)

Bəli, dayandığın yer məscid olsa belə doğru bir məsciddə olub olmadığının fərqində olmaq lazımdır.

Mömin insanın ayıq-sayıq olması, şeytanın səflərində yer almamaq üçün bəsirətli hərəkət etməsi labütdür . Zalimlərin yanında dayanmaq bir yana dursun, ürəkdən onlara azca meyletmək belə böyük bir əzab səbəbidir. Rəbbimiz bu mövzuda möminləri belə xəbərdar edər:

“Zülm edənlərə meyl etməyin. Yoxsa sizə də atəş toxunar. Sizin Allahdan başqa dostlarınız yoxdur. Sonra sizə kömək də edilməz. “(Hud Surəsi, 113)

Allahın ayələrinin lağa alındığı ya da yalanlandığı mühitlərin şəxsiyyəti zəhərləyən mühitlər olduğuna diqqət çəkilərək belə buyurulur:

” (Allah) Kitabda sizə nazil etmişdir ki, Allahın ayələrinin inkar edildiyini və onlara istehza olunduğunu eşitdiyiniz zaman, (günahkarlar) başqa bir söhbətə keçməyincə onlarla bir yerdə oturmayın. Yoxsa siz də onların tayı olarsınız. Şübhəsiz ki, Allah bütün münafiqləri və kafirləri Cəhənnəmə toplayacaqdır.”(Nisa Surəsi, 140)

İman, fərasət və bəsirəti açan bir nurdur. Hansı vəziyyətdə necə bir mövqe göstərilməsi lazım olduğunu göstərən bir daxili enerjidir. Səadət əsrində yaşanan bu hadisə bunun çox heyrətamiz bir misalıdır:

Ümrə üçün yola çıxan Müsəlmanlar, Hudeybiyə mövqeyinə qədər gəlimişdilər, müşriklər də onları Məkkəyi Mükərrəməyə almamaq üçün hazırlıq etmişdilər. Rəsulullah (səv) döyüşməyi heç istəmir, məsələni sülh yolu ilə həll etməyə çalışırdı.

Bir neçə elçi gəlib getdiyi halda razılaşma və sülh üçün qəti bir nəticə əldə edilməmişdi. Peyğəmbər Əfəndimiz (səv), bu səfər Həzrəti Osmanı (ra) Məkkəyə, müşriklərlə görüşüb məsələni həll etməsi üçün göndərdi və: “Qureyşlilərin yanına get! Onlara xəbər ver ki, biz buraya heç kim ilə döyüşmək üçün gəlməmişik! Biz ancaq bu Beytullahı ziyarət üçün, onun haramlığına riayət və təzim edərək gəldik. Yanımızdakı qurbanlıq dəvələri kəsəcək və qayıdacağıq! Sonra onları İslama da dəvət et! “Buyurdu.

Eyni zamanda oradakı kişi-qadın bütün möminlərlə görüşərək, Məkkənin yaxında fəth ediləcəyini müjdələməsini , Allah Təalanın dininə köməkçi olduğunu və Məkkədə imanın ortaya çıxacağı günün yaxınlaşdığını bildirməsini də əmr etdi.

Həzrəti Osman (ra), Rəsulullahın əmri üzərinə dərhal hərəkət edərək Məkkəyə getdi. Səhabələr:

“Ya Rəsulallah! Osman Məkkəyə girib Beytullaha qovuşdu, onu təvaf etdi, nə xoşbəxt! “Dedilər.

Rəsulullah (s.ə.v.):

“Bizlər tavaftan məhrum buraxılmışkən, Osmanın Beytullahı bizsiz təvaf edəcəyini heç zənn etmirəm!” Buyurdu. Əshabi-kiram:

“Ya Rəsulallah! Osman Beytullaha çatıb qovuşmuş ikən, Qureyşlilər ona nə üçün mane olsunlar? “Dedilər.

Fəxri- Kainat (s.ə.v.) Əfəndimiz:

“Mənim bu xüsusdakı zənnima görə, Beytullahı biz təvaf etmədikcə, Osman da təvaf etməz!” Buyurdu.

Həzrəti Osman, müşriklərə, niyyətlərinin ümrə edib dönmək olduğunu izah etdi. Müşriklər buna baxmayaraq yenə də icazə vermədilər. Həzrəti Osmanı göz həbsində tutaraq:

“İstəyirsənsə sən təvaf edə bilərsən!” Dedilər. Lakin özünü Allaha və Onun Peyğəmbərinə həsr etmiş olan mübarək səhabə Həzrəti Osman:

“Həzrəti Peyğəmbər Kəbəni təvaf etmədikcə mən də edə bilmərəm! Mən Beytullahı, ancaq Onun arxasında ziyarət edərəm.” deyərək Allah Rəsuluna (səv) olan sədaqətini bildirmişdir.

Beləliklə iman fərasəti budur. Harada dayanacaq, harada hərəkət edəcək, harada danışacaq və harada susacağını bilməkdir.

Mənbə:gencdergisi.com