calal calalov 
Böyük Türk Şairlərindən Namiq Kamal haqqında belə bir hekayə rivayət edilir. Rəvayətə görə Namiq Kamal zindanda olarkən yanına bir məhkum gəlir. Şair Namiq Kamal, şeirlər yazar və yazdıqlarını zindan yoldaşına oxuyarmış. O da bu şeirləri ağlayaraq dinləyərmiş. Namiq Kamal də bu vəziyyətdən çox təsirlənər, “nə qədər duyğulu və həssas bir insandır” deyərdi.
Hətta çöldəki yoldaşına belə bir məktub yazmıb: “Zindandayam, amma çox xoşbəxtəm. Çünki burada məni anlayan bir nəfərə rast gəldim. Mən deyirəm o ağlayır, o ağlayır mən deyirəm.”
Namiq Kamal, bir gün zindan yoldaşına: Mən şeirlərimi oxuduqca, sən həmişə ağlayırsan, nələr hiss edirsən mənə izah edə bilərsənmi? deyə soruşar. Zindan yoldaşı Namıq Kamala “Sən yazdıqlarını oxuduqca saqqalın yellənir. Mən də saqqalın sallandıçqca kəndimizdəki keçimi xatırlayıram. Onu çox sevirdim, darıxıram” deyə cavab verir.
Mənbə:gencdergisi.com