Kasıblar varlılardan əvvəl cənnətə girəcək

Kasıb və ehtiyac sahibi insanların yaralarını sararaq onları rahatlandırıcı bir təsəlli verə bilməyin ən mükəmməl təzahürləri, heç şübhəsiz ki, Fəxri-i Kainat -sallallâhu əleyhi və səlləm- Əfəndimizin nümunə həyatında müşahidə edilə bilər.

Verən əl alan əldən üstündür. 

O, (səv) comərdliyin, müsəlmanın əsas prinsiplərindən biri halına gəlməsini arzu edərək belə buyurmaqdadır: 

“Verən əl, alan əldən üstündür.” (Buxari, Zəkat, 18) 

“Yalnız iki adama qibtə edilər. Biri, Allahın, mal verib haqq yolunda xərcləməyə müvəffəq etdiyi kimsə; digəri də, Allahın, özünə elm verib, onunla əməl edən və bunları başqasına öyrədən (yəni elmini zəkatını verən) kimsədir. “(Buxari, Elm, 15)
Bir başqa hədisi şərifdə:
“Ya Rəbbi! Məni kasıb olaraq yaşat, kasıb olaraq öldür, məhşər günündə kasıblarla bərabər haşreylə! “(Tirmizi, Zühd, 37) şəklində dua etmiş və mübarək məscidlərinin bir küncünü qəriblərin, kasıb və miskinlərin sığına biləcəyi bir şəfqət yuvası halına gətirmişdir. Bütün kasıblarla olduğu kimi, “əshabi-Suffə” deyilən bu kəslərlə də son dərəcə yaxından maraqlanmış, onların hər cür çətinliklərinə kömək etməyə çalışmış və öz təvazökar yaşayışıyla da onlara ən gözəl bir təsəlli təqdim etmişdir. 

Kasıblar zənginlərə YARIM GÜN ƏVVƏL Cənnətə girəcək. 

Yenə O (səv): 

“(Allah hüzurunda sərvət mövzusunda hesab verməyəcək olan) kasıblar, zənginlərdən yarım gün (dünya hesabıyla beş yüz il) əvvəl cənnətə girəcəklər.” (Tirmizi, Zühd, 37) 

“(Mallarını Allah yolunda sərf etmədən) çoxaldanlar, qiyamət günündə (savablarını) azaldanlardır.” (Buxari, Riqaq, 13) ifadələri daim həqiqi izzət və şərəf ölçüsünün zənginlik deyil, fəzilət və təqva olduğunu təlqin etmişlər. Yenə ümmətinin sədəqə vermə səadətindən məhrum olan kasıblarına da: 

“Yarım xurma ilə də olsa atəşdən qorunun. Bunu da tapa bilməyən, gözəl və xoş sözlə qorunsun. “(Buxari, Ədəb, 34) buyuraraq infaqın hər nə olursa olsun mümkün olduğunu ifadə etmək surətiylə, onların qəlblərinə su səpir. Bu səbəbdən bir kimsənin verəcək bir şeyi olmasa, ancaq gözəl davransa və könül alacaq şirin sözlər söyləsə, bu da bir növ sədəqədir. Hətta bu, minnət və əziyyətlə verilən sədəqədən daha yaxşıdır. Necə ki, Allah-təala: 

“Xoş bir söz və günahları bağışlamaq, əziyyətlə (minnətlə) verilən sədəqədən daha yaxşıdır. Allah ehtiyacsızdır, həlimdir!”(Əl-Bəqərə, 263) buyurur. 

Rəsuli-Əkrəm Əfəndimizin yuxarıdakı bəyanları, nə zənginliyi, nə də kasıblığı pisləməkdədir. Əksinə hər iki tərəfin özünə aid gözəl istiqamətlərini və bunlara görə hərəkət etmənin zərurətini ifadə ilə hər kəsin içində olduğu vəziyyətə razı olmasının əhəmiyyətini ortaya qoyur. Mühüm olan, qulun zəngin və ya kasıb olmasına baxmayaraq, Allahu təalanın rızasını qazanmaq məqsədi ilə həyatını davam etdirməsidir. 

Həzrəti-i Peyğəmbər -səllallahu əleyhi və səlləm- Əfəndimiz, bütün möminləri könül zəngini olaraq qəbul edərdi. Əshabi-kiramdan Əbu Zər (ra)-ın dünyalıq olaraq heç bir şeyinin olmamasına baxmayaraq Peyğəmbər Əfəndimiz -sallallâhu əleyhi və səlləm- Ona: 

“Ya Əba Zər! Şorbana su qat və infaq et. “(Müslim, Birr, 142) buyururdu. 

Çünki Əbu Zər (ra)-ın şorbaya əlavə edəcək heç bir şeyi yox idi. 

Ürəyi zəngin olana, mal kasıblığı bir zərər verməz. Lakin, qəlb zənginliyi ilə birlikdə mal zənginliyi də olsa, bu onun könül zənginliyini və gözəlliyini daha da artırar. Ürəyi kasıb olana da, mal zənginliyi bir fayda verməz. Üstəlik bu onun könül kasıblığını artırar. Qəlbi ilə bərabər cibləri də kasıb olanlar, (Allahın qorusun) iki dünyada da bədbəxt olarlar. 

ƏSL ZƏNGİNLİK qəlb zənginliyi ilə olur. 

Həzrəti-i Peyğəmbər -səllallahu əleyhi və səlləm-, əsl zənginliyin, mal çoxluğu ilə deyil, könül zənginliyi ilə olduğunu ifadə etmişdir. Buna görə də hər kəs, qənaət etdiyi qədər zəngindir. Qənaət isə hədisi-i şərifdə bildirildiyi kimi bitməz-tükənməz bir xəzinədir. Həqiqi möminlər, bu zənginlik nemətini sahib olub infaq edənlərdir.  

Həzrəti-i Ömər -radiyallahu anh- Şama gedərkən dəvəyə minmə sırası köləsinə çatanda, şəhərin qapısına çatmış  olmalarına baxmayaraq dəvəyə təkidlə köləsini mindirmiş və özü piyada, köləsi isə dəvənin üzərində olduğu halda Şama girmişdi. Bəli bu da, misli bərabəri olmayan bir infaq və isar təzahürüdür. 

Mənbə: