calal calalov 
İslam dinində istifadə edilə ən mühüm termin sevgidir. Sevgi, inanan bir kimsənin ən böyük motivasiyası və hədəfi olmalıdır. Həqiqi mömin və sevimli bir qul ola bilmək üçün ətrafımızda mövcud olan hər bir varlığa nəfsimizin çirkinliklərindən təmizlənmiş təmiz bir sevgi gözüylə, qəlb gözü ilə baxmalıyıq.
Aləmlərin Rəbbinin qullarına verdiyi ən uca lütf peyğəmbər əfəndimiz hz. Məhəmməd (səv)-ə ümmət olmaqdır. Bu səbəblə, Allah-Təala bizə peyğəmbər əfəndimiz (səv)-i sevmə potensialı vermişdir.
İslam dini Hz. Məhəmməd (səv)-ə böyük məhəbbət duyan ilk möminlər sayəsində bütün dünyaya yayıldı. İslamın doğuşu 150 adamın 12 il İslamiyyəti qoruyub gözətməsi ilə mümkün oldu. Bunlar Peyğəmbərin Əhli-Beyti, dörd xəlifə və digər səhabələrdir. Onlar İslam məşəlini daşıyanlardır. Onlar bu yola qurban olmasaydılar İslam yer üzündə var ola bilməzdi.
Bu dünyadakı ən yüksək sevgi, aləmlərin yaradılış səbəbi olan Əfəndimiz (səv)-ə duyulan sevgidir. Allah Təalanın peyğəmbərimizə olan sevgisi bu kainat və içindəki hər şeyin yaradılış səbəbidir. Bütün müsəlmanlar Allah eşqi və peyğəmbər sevgisi içində cəm olmuşlar. “Sən olmasaydın, aləmləri yaratmazdım! ” hədisi kudsisində buna işarə edilmişdir. Hz. Mövlana deyir ki, “Sənin camalın olmasa, varlıq güzgüsünə nə deyə nəzər edərdim ki?” O sevgilinin ayağının torpağı olmaq yaradılış sevincinə, o ən ali varlıq ilhamına və “Sən olmasaydın ” xitabındakı nurun həqiqətinə çatmaqdan qeyrisi deyil.
Allah Təala bizi yolunda toz olunacaq, qul olunacaq, qurban olunacaq bir yola dəvət etdi. Bütün kainata rəhmət olaraq göndərilən Peyğəmbərin ayağının tozu olub Onu təqib etməyə dəvət etdi. Bu yolda Hz. Məhəmməd (səv)-i sevə bilmək üçün Onun yetimliyinə, ümmiliyinə, varis olmaq lazım olduğunu fərq etməliyik. Bu hallar bizim həyatımızın bir parçası halına gəlməlidir. İslam yalnız bir inanc sistemi deyil, bir var olma halıdır. Peyğəmbər əfəndimiz (səv)-in halına bürünə bilmədiyimizdə, nə İslam diniylə nə uca Rəbbimiz və nə də onun sevimli Peyğəmbəriylə gerçək bir bağ qura bilmərik.
Tozun eşqi, eşqin sirrini daşıyır, Tozun eşqi, aşiqi məşuqda yox etdiyi zaman. Tozun eşqi, yaxınlıq cənnətinə girməyinə icazə verdiyi zaman. Tozun eşqi, səni öz çəmbərində əritdiyi zaman. Tozun eşqi, zikrin şirin qoxusunu yaydığı zaman. Tozun eşqi, özünə güzgü olduğu zaman. Təslimiyyət eşqi, nur olduğu zaman. Ürəyin səcdəsi merac olduğu zaman. Ürək səcdə zamanı eşqin tozuyla qarşılaşınca, Yaradılışın yeganə səbəbi olan Allahın həbibinə olan eşqinin sirrinə şahid olur. “Sən olmasaydın.” Ancaq Allahın Həbibinin ayaq basdığı yerin tozu olduğumuz zaman, həqiqi namaza və səcdəyə çata bilərik. Hz. Məhəmməd (səv)-in həqiqi tabeçilərindən olmaq istəyiriksə, belə demək olarsa, birinci sinif aşiqlər olmalıyıq. Buna görə, Onun mükəmməl əxlaqını yaşaya bilməyimiz üçün lazım olan şərtləri əlimizdən gəldiyincə öz həyatımızda təşkil etməliyik.
Qurani Kərimdə buyurulduğu kimi, “De ki: Əgər Allahı sevirsinizsə mənə tabe olun ki, Allah da sizi sevsin və günahlarınızı əffetsin. Çünki, sevdiyimiz zaman, ən uca təcrübə olan meracı yaşadıqdan sonra dünyaya dönən, bütün qulların gözbəbəyi olan peyğğəmbər əfəndimizdən ən yüksək mərtəbə olan “həqiqi qulluğu” miras almış olarıq.
Sevdiyimiz zaman, “Məni Allahın Qulu və Rəsulu olaraq anın, beləcə insanlar tərəfindən ilahlaşdırılan qardaşım İsa misalında olduğu kimi, bu mövzuda həddi aşmamış olarsınız. Gəlmiş keçmiş bütün peyğəmbərlər içərisində mənim yerim belədir. Bir usta bir divar hörər, bitməsi üçün tək bir kərpicə ehtiyac vardır. Bəli mən həmin bu kərpic kimiyəm. Məndən sonra bir başqa elçi və ya peyğəmbər gəlməyəcək, “deyən O şəxsdən ən qiymətli xəzinə olan” təvazökarlıq “intiqal etdirmiş olarıq. Sevdiyimiz zaman, “kasıblığımla öyünürəm” deyən, Allahdan kasıb olaraq yaşamağı, kasıb olaraq ölməyi və kasıb olaraq dirilməyi istəyən O şəxsdən kasıblıq sevgisini miras edirik. Sevdiyiniz zaman, Allaha duyduğu sonsuz məhəbbəti ilə gecənin böyük bir hissəsini ibadət edərək, göz yaşları içərisində keçirən O şəxsin arxasından getmiş olarsınız.
İslam dinində istifadə edilə ən mühüm termin sevgidir. Sevgi, inanan bir kimsənin ən böyük motivasiyası və hədəfi olmalıdır. Həqiqi mömin və sevimli bir qul ola bilmək üçün ətrafımızda mövcud olan hər bir varlığa nəfsimizin çirkinliklərindən təmizlənmiş təmiz bir sevgi gözüylə, qəlb gözü ilə baxmalıyıq. O gözləri açmaq isə ancaq Fəxri-Kainat (səv) Əfəndimizi və Ashab’ını çox sevdikdən sonra ola biləcək bir şeydir. Çünki onların məhəbbəti dünya arzularını yandırıb yox edər. Dünyanı həyatımızdan çıxaracaq olan da o sevgidir. O sevgi, gözləri dünyaya qarşı bağlayır. Çünki ancaq eşqlə mənəvi aləmləri kəşf edə bilərik. Yalnız eşqlə Quran-ı Kərimin həqiqətini qəbul edə bilərik. Yalnız eşqlə həqiqi ibadət edə bilərik. Yalnız eşqlə namazdakı meraca yüksələ bilərik. Möminin həqiqi eşqə ehtiyacı var, şəfa tapmaq üçün, tərbiyə vermək üçün, öyrənmək üçün, söhbət etmək üçün, xidmət etmək üçün, dua və zikr etmək üçün eşqə ehtiyacı var. Ən mühümü isə söylədiyimiz sözləri eşqlə söyləməkdir. Hz. Mövlananın dediyi kimi; “Məni yoxluqdan varlığa gətirən O, məni hər an danışdırmaqdadır. Comərdliyi ilə hər bir sözümü bir inci dənəsi etdi. Bu sözləri mən söyləmirəm, onları eşq söyləyir.”
İnsanın yaranma sirri Yaradıcısına qarşı duyduğu eşqdə gizlidir. Sevdiyimiz zaman parçalar olaraq Bütünün cazibəsinə qapılırıq. Sevdiyimiz zaman davamlı öyrənən bir qul, təvazökar bir şagird, gözü yaşlı bir heyran, səmimi bir araşdırmaçı halına gəlirik. Sevdiyimiz zaman Sevgilini təqib edirik. Sevdiyimiz zaman eşqlə yaşayar və eşqlə ölərik.
Bu sevgi, həqiqətə susamışlıkla, bu sevgi təslimiyyət və itaət eşqiylə nəticələnir. Bu sevgi aləmlərə rəhmət olaraq göndərilənə duyulan eşqlə nəticələnər. Bu sevgi Əhli Beytə və Onun seçkin səhabələrinə duyulan eşqlə nəticələnir. Bu sevgi, qulluq etmə şərəfinə və şüuruna çatmış, qulluqdaki cəzbedici gözəlliyi fərq etmiş, gəlmiş keçmiş bütün aşiqlərə məhəbbət duymamızla nəticələnir.
Əsl həqiqət budur ki, din, sevməkdir, ağlamaqdır, heyranlıq duymaq, həyəcanlanmaq, heyrət, xəşyət hiss etməkdir, mənəvi qidalarla ilahi bir ləzzət almaq və yaxınlıq hissinə çatmaqdır. Dinin özünü yaşamaq, bədənin hər bir hüceyrəsiylə ilahi hüzura şahid olması halında bəslənmək və zövq almaq deməkdir. Din, qəlbin genişlənməsinin ləzzətini almaqdır. Din, Allah Təalanın ruhlar aləmindəki “Mən sizin Rəbbiniz deyiləmmi?” xitabının mütləq səadətini yaşamaqdır.
Din, Allahın Camalından qorxu hiss etməkdir, Ərrahmanir-Rahimin hüzurunda sevinc gözyaşları tökməkdir, namazda göz nuru ilə nəzərdə tutulan mənəvi zevqi yaşamaqdır. Din, “Sizə şahdamarınızdan yaxınam” buyuran Rəhmanın Sarayında vuslatı qeydetməkdir. Din, ürəkdən ürəyə məna dolu bir həyata dair təcrübə bir rabitə qura bilmək, beləcə yaxın dostluğun gözəl qoxularını duya bilməkdir. Ən yüksək mənəvi sərxoşluq, “Allah onları sevər, onlar da Allahı” mövqesinə çatanlar tərəfindən təcrübə edilir. Onlar, Allahın özlərini sevdiyi hissinin zevqiylə sərxoşdurlar. Mənəvi mərasimlərin özəyi, Əfəndimiz (səv)-in bu dünyanı şərəfləndirməsidir. Bu mərasimlərin zirvəsi də bütün dünyadakı möminlərin tövhid halında olmasıdır.
İslam dini heyranlıq dini deməkdir. Sevgili qul, hər an daimi bir heyranlıq, əzəmət və qarışıqlıq halındadır. Heyranlığı ən ülvi səviyyədə olan Peyğəmbər Əfəndimiz (səv) idi. O qəlbləri tiitrədən duasında belə niyaz etdi: “Ya Rəbbi, Sənə olan heyranlığımı artır!”
Hər kəs tövhidə möhtacdır. Çünki ruhumuz Rəbbimizə aiddir. Rəbbimizdən başqa heç bir şeydə dinclik, təmin, əzm tapa bilməz. Bütün problemlərin cavabı, bütün yanan ürəklərin çarəsi, bütün ehtiyac sahiblərinin qurtuluşu, həqiqi aşiqlərin həsrətinin sona çatması insanın ürəyindən dünyanı çıxarması və ürəyini Allah Təala ilə doldurmasıdır.
Mənbə:islamveihsan